Rodzaje cukrzycy insipidus obejmują wrodzoną nefrogenną, centralną i gestagenną. To, czy masz konkretny typ cukrzycy jest określane na podstawie badań krwi, które mierzą poziom sodu i wazopresyny. Twój lekarz może przepisać konkretny plan leczenia. Jednakże, często można pogorszyć stan zdrowia poprzez złą dietę i ćwiczenia – część ta została skonstruowana przez redaktorów serwisu polskadiy.pl. Na szczęście istnieje kilka metod leczenia cukrzycy typu insipidus.
Cukrzyca ciążowa
Chociaż bardzo rzadko, cukrzyca ciążowa występuje u około dwóch do czterech na każde 100 000 ciąż. Stan ten występuje, gdy łożysko wytwarza więcej prostaglandyn niż wazopresyny, powodując, że nerki stają się mniej wrażliwe na działanie tego hormonu. Chociaż stan ten na ogół nie powoduje żadnych objawów, może powracać podczas kolejnych ciąż i jest dziedziczny.
Przed postawieniem rozpoznania cukrzycy ciążowej konieczne jest rozróżnienie między nefrogenną a centralną DI. Objawy cukrzycy ciążowej są podobne, ale mogą być różne. Ponadto, cukrzyca ciążowa różni się od centralnej i nefrogennej DI, które mogą być spowodowane przez różne czynniki. W szczególności, gestational DI wiąże się z uwalnianiem wazopresyny, hormonu produkowanego przez łożysko. To zwiększone uwalnianie hormonu powoduje spadek endogennej wazopresyny, co skutkuje hipotoniczną poliurią i zwiększoną osmolalnością surowicy.
U kobiet z cukrzycą ciążową ważne są regularne przeglądy konsultacyjne. Kobiety z cukrzycą powinny być poddane znieczuleniu przedporodowemu oraz wielodyscyplinarnemu podejściu podczas porodu. Wczesne rozpoznanie cukrzycy ciążowej jest jednak kluczowe dla ograniczenia śmiertelności i zachorowalności matek. U 25-letniej gospodyni domowej w 28 tygodniu czwartej ciąży wystąpiły zmniejszone ruchy płodu. Badanie ultrasonograficzne wykazało nieprawidłowości w sercu dziecka, z cechami hydrops fetalis. Pacjentkę poinformowano o ryzyku wewnątrzmacicznego obumarcia płodu.
U kobiety z cukrzycą ciążową wystąpienie hipernatremii w ciąży jest bardzo rzadkie. W około dwóch do czterech na tysiąc ciąż występuje cukrzyca ciążowa (gestational diabetes insipidus), która jest powikłaniem dotyczącym nerek. Objawy cukrzycy ciążowej zaczynają się zwykle w drugim lub trzecim trymestrze ciąży i ustępują cztery do sześciu tygodni po porodzie.
Dane laboratoryjne dotyczące DI ciążowej wykazują obniżoną osmolalność moczu i podwyższone stężenie sodu w surowicy. Osmolalność osocza u kobiet w ciąży jest prawidłowa i wynosi od 270 do 285 mosmol/kg. U kobiet nieciężarnych stężenie sodu w osoczu jest granicznie wysokie. Jednak kobieta z ciążowym DI powinna jak najszybciej skontaktować się z lekarzem w celu dalszej oceny.
Cukrzyca centralna
U pacjentów z cukrzycą centralną występują objawy poliurii i polidypsji, ale nie są to jedyne objawy tego zaburzenia. Objawy te mogą być spowodowane niewydolnością AVP, niedostateczną odpowiedzią nerek na AVP lub nadmiernym spożyciem płynów. Etiologia i leczenie tego zaburzenia zależy od konkretnej przyczyny. Leki stosowane w leczeniu tego stanu obejmują działania naprawcze odwracające deficyt wody, a także specyficzne środki farmakologiczne, takie jak tiazydy i amiloryd.
Jedną z najczęstszych przyczyn cukrzycy centralnej jest uraz mózgu. Inne możliwe przyczyny zaburzenia to sarkoidoza, gruźlica i tętniaki. Histiocytoza komórek Langerhansa jest kolejną możliwą przyczyną. Jeśli objawy te występują bez innych komplikacji, lekarz może podejrzewać, że dana osoba ma cukrzycę typu insipidus. Badanie krwi może wykazać nieprawidłowe stężenie kilku elektrolitów, w tym sodu.
Cukrzyca centralna jest przewlekłym stanem wpływającym na nerki. W przeciwieństwie do cukrzycy, cukrzyca centralna jest spowodowana niedoborem wazopresyny, hormonu, który sygnalizuje nerkom konieczność oszczędzania wody. Gdy osoba ma wystarczającą ilość wazopresyny, jej mocz jest przejrzysty. Osoba cierpiąca na cukrzycę centralną prawdopodobnie wypija galony wody dziennie. Niedobór tego hormonu może prowadzić do szybkiego odwodnienia i może spowodować uszkodzenie mózgu.
Podczas gdy większość osób z centralną cukrzycą mdłości doświadcza tymczasowych objawów, leczenie jest zazwyczaj łatwe i trwałe. Większość dzieci z cukrzycą centralną może prowadzić normalne życie przy odpowiedniej opiece i stosowaniu leków. Ważne jest, aby pamiętać, że centralna cukrzyca insipidus różni się od cukrzycy, która charakteryzuje się niezdolnością nerek do odpowiedzi na hormon insuliny. Dokładny wywiad i badanie przedmiotowe to pierwsze kroki w diagnozowaniu i leczeniu cukrzycy.
Rozpoznanie cukrzycy centralnej opiera się na wywiadzie dotyczącym wielomoczu, badaniu przedmiotowym i dowodach laboratoryjnych świadczących o niedoborze wazopresyny argininowej. Oprócz tych czynników pomocne mogą być również badania obrazowe mózgu i przysadki mózgowej. Choroba ma wiele przyczyn, w tym rodzinne, idiopatyczne i urazowe. Rezonans magnetyczny przysadki mózgowej może pomóc w ustaleniu dokładnej przyczyny cukrzycy centralnej.
Wrodzona nefrogenna cukrzyca insipidus
Osoby z wrodzoną nefrogenną cukrzycą insipidus mogą być niezwykle spragnione i łaknąć lodowatej wody. Stan ten wynika z mutacji genetycznej w genie AVP (wazopresyny argininowej). Uszkodzony receptor powoduje, że nerki wydzielają nadmierne ilości wody do moczu. Z tego powodu może dojść do zwiększenia pragnienia. Stan ten może być obecny przy urodzeniu lub rozwinąć się w późniejszym okresie życia.
Dzieci z hNDI mogą nie rosnąć normalnie lub nie rozwijać się i często nie są w stanie osiągnąć swojego pełnego potencjału. Do kilku objawów hNDI należą zaburzenia rozwoju i złe odżywianie. U niemowląt z tym zaburzeniem może bardzo szybko dojść do poważnego odwodnienia. Może to nastąpić podczas choroby, lub może być spowodowane przez gorące środowisko lub wstrzymywanie wody. Może również wystąpić wtórne poszerzenie pęcherza i moczowodów.
Leczenie wrodzonego NDI rozpoczyna się od leczenia zaburzeń, które mogą prowadzić do powstania choroby. Zaleca się również badania prenatalne w rejonach o dużej liczbie małżeństw krewniaczych. Poza leczeniem schorzenia zapobiegają one wystąpieniu poważniejszych powikłań. Na przykład, dzieci urodzone z hipernatremią lub pyreksją bez wyraźnej przyczyny powinny być badane w kierunku cukrzycy insipidus. Należy ściśle monitorować objętość i ciężar właściwy moczu. W celu potwierdzenia rozpoznania należy wykonać badania genetyczne.
Rozpoznanie tego stanu wymaga dokładnego badania krwi. Należy zbierać mocz przez 24 godziny, a także oznaczać elektrolity w surowicy. Analiza moczu powinna wykazać hipostenurię o ciężarze co najmniej 1000. Jeśli te testy są negatywne, stan może być zdiagnozowany poprzez leczenie chirurgiczne. Ostatecznie konieczne będzie leczenie. Jednak w międzyczasie stan może ustąpić bez leczenia.
Leczenie
Najlepsze leczenie cukrzycy insipidus obejmuje regularne picie określonej ilości płynów. Czasami ludzie muszą przyjmować zmodyfikowane leki ADH, aby stymulować naturalną produkcję ADH przez organizm. Ważne jest również, aby monitorować elektrolity i pić dużo płynów. Karta lub bransoletka ostrzegawcza może pomóc osobom cierpiącym na tę chorobę zachować bezpieczeństwo i powiadomić służby medyczne o niskim poziomie cukru we krwi.
Objawy cukrzycy to blady mocz, częste oddawanie moczu, sucha skóra i bardzo mokre pieluchy. Dzieci z cukrzycą mogą nie rosnąć prawidłowo, mogą nie być tak aktywne jak powinny i mogą płakać niemiłosiernie w nocy. Mogą mieć gorączkę i niespodziewanie tracić na wadze. Niektóre dzieci mogą nawet moczyć się w łóżku. Niezależnie od wieku, osoba z cukrzycą powinna zostać zbadana przez lekarza.
Rozpoznanie cukrzycy wymaga dokładnego badania fizycznego. Badania krwi mogą ujawnić obecność zaburzenia, ale nie mogą wykluczyć innych stanów chorobowych. Badania krwi mogą pomóc w potwierdzeniu diagnozy i określeniu opcji leczenia. Tomografia komputerowa i rezonans magnetyczny mogą być potrzebne do identyfikacji wszelkich nieprawidłowości strukturalnych w przysadce mózgowej lub podwzgórzu. Jednak żadna jedna metoda leczenia nie jest idealna dla wszystkich przypadków cukrzycy.
Niewydolność cukrzycowa może prowadzić do odwodnienia, które jest niebezpieczne ze względu na wysokie stężenie sodu we krwi. Jeśli odwodnienie utrzymuje się, u pacjenta mogą wystąpić drgawki, dezorientacja i śpiączka. Cukrzycy mogą potrzebować leków do leczenia tego stanu. Oprócz leków doustnych, pracownik medyczny może przepisać moczopędną terapię hormonalną. Te zabiegi mogą pomóc poprawić stan pacjenta i zapewnić mu pełny powrót do zdrowia.